Bebekler dünyaya gelmelerinden itibaren irkilme, acı, öfke, şefkat gibi duyguları bilirler. İşte tüm bu duygular çocuklardaki korku duygusunun temelini oluşturur. Bebeğin herhangi bir durum karşısında irkilmesi, acıya neden olursa bu tepkiye KORKU denir. Çocuklarda temel olarak 3 korku çeşidi vardır.

Ayrılma korkusu: Bu korku bebeklerde anne ile başlar. Bebek annesini etrafında göremezse onun kaybolduğunu zanneder ve ayrılma korkusu oluşur.

Tahrip etme korkusu: Bu korku bebeklerin çevrelerinden gelen fiziki tehlikelere karşı kendi acizliklerini hissetmeleri şeklinde oluşur. Örneğin çocukların hayvanlardan korkmaları bu korkuya bir örnektir.

Suçluluk korkusu: Bu korkuda erkek çocuk annesini sahiplenir, ona aşıktır ve babasını ortadan kaldırmak ister.  Çocuklardaki korkular ilk olarak somut olaylara bağlı olarak ortaya çıkar. Daha sonra insan ilişkilerine ve toplumsal yaşantılarına bağlı olarak kendini gösterir. Çocuklarda korkuların oluşması talihsiz bir deneyimden sonra ortaya çıkar. Örneğin beklenmedik bir kaza, bir köpeğin aniden ortaya çıkıp ısırması gibi. Çocuklardaki korkular bir ebeveynden öğrenilerek de oluşabilir. Örneğin annesi örümceklerden korkan bir çocuk, annesinden örümceklerden korkmayı öğrenir. Aynen bu korkuda olduğu gibi çocuklar duyarak da korku geliştirirler. Örneğin ailede sürekli kedilerin nankör olduğundan ve tırmalayabileceklerinden bahsediliyorsa, çocuk kedilerden korkmayı öğrenir.

Korku doğru kanalize edildiğinde kötü bir şey değildir. Çocuklar korkuları ile karşılaşabilecekleri tehlikelerin farkına varır ve tehlikelere karşı önlem geliştirir. Böylelikle korkular çocukların yaşamsal içgüdülerini geliştirmelerine yardımcı olur. Bununla beraber bazı korkular fobiye dönüşebilir. Yetişkinlik zamanlarında problemlere yol açabilir. Böyle durumlarda çocuğu dinlemek, anlamak ve korkularına çözüm bulmak gerekir.