Tef, bazı kaynaklarda Def olarak da bilinen, yuvarlak bir tahta kasnağa gerilen deri ile yapılan bir müzik aletidir. Bu enstrüman, parmaklar veya uçlarıyla vurularak çalınır.

Tef, klasik bir vurmalı çalgıdır ve tarihi çok eski zamanlara, çeşitli uygarlıklara dayanmaktadır. Türklerin yanı sıra başka milletlerde de kullanılmıştır; Mezopotamya uygarlığından kalma eserlerde tef tutan figürler bulunmuştur.

Genellikle 20 ile 40 santimetre çapında olan bir kasnağa sahiptir ve genişliği 4 ile 6 santimetre arasında değişir. Kasnağın üzerine ince bir deri gerilir, bazen etrafına ziller takılarak kullanım amacına göre şekillendirilir.

Avrupalılar, Araplar'dan öğrendikleri bu çalgıya kendi dillerinde "tambour" veya "basque" adını vermiştir. Arapların yayılmasıyla İspanyollar tarafından Avrupa'ya tanıtılmıştır.

Tefin daha büyük olanlarına "daire" veya Trakya'da "dare" denir. Parmaklarla çalınan ve ritim tutan bu enstrüman aynı zamanda "tarande", "çingene" veya "acem" gibi isimlerle de anılır.

En iyi ses, genellikle oğlak derisiyle gerilen deriden alınır, ancak başka hayvan derileri de kullanılabilir. Kasnağın üzerinde çeşitli süslemeler yapılır; ağaç kaplamaları, fildişi veya sedef işlemeleri en yaygın olanlardır.

Günümüzde özellikle kırsal alanlarda kına geceleri ve düğünlerde yaygın olarak kullanılan tef, zilli veya zilsiz olmak üzere iki türe ayrılır. El ile tutularak çalınır ve zilli tef kullanılıyorsa her sallanışta ritmik zil sesi çıkarır.