Son derece basitleştirilmiş kompozisyon temellerine dayalı doğru, soyut sanat ve müzik hareketi minimalizm . Minimal sanat, genellikle geometrik şekiller lehine olan duygusal yaklaşımı reddederek, soyut ekspresyonizme bir tepki olarak 1950'li yıllarda ABD'de gelişmiştir.

Müzik, 1960 ve 1970'li yıllardan itibaren, birkaç 'minimal' müzikal fikirlerine dayanan, genellikle tonal hatta diyatonik ve oldukça tekrarlayıcı, büyük ölçekli tablolarda kendini gösterdi. Geneli anlamı ile Minimal müzik, Schoenberg ile başlar demek pek de yanlış olmaz. Schoenberg' in on iki ton müziği atonal unsurları içerir ve  minimal müziğin, müzikal malzemelerinin, temellerini oluşturur. İlk  minimalist besteciler olarak Steve Reich ve Philip Glass gösterilmektedir.

Minimal eğilimler ile müzik, azalma malzemesinin yanı sıra kompozisyon yapısını ifade eder. Minimal Sanat malzemenin geometrik formlar ile sınırlı iken, Minimal Müzik seslerin, aralıkların ve dinamiklerin sayısını azaltır. Ayrıca, sanatçılar kadar ritim, artikülasyon ve ses spektrumu ile ilgili olarak karmaşıklıkların her türlüsünden kaçınır.

Örneğin, bir Minimal müzik bileşim, tek bir ses ya da bir sesten oluşur, özellikle uzun süreli ton ya da beklemeler eklemek ya da örneğin kırık kadans, ton terazisi veya daire gibi kök burç şeklinde tek bir sese bağlanır.

Minimal müzik sadece perseveratif tekrarlardan oluşur ve sadece birkaç kompozisyonu vardır. Besteciler, belirli tek tek notalar ya da  rakamlar ile yavaş yavaş değişiklikler ile kendilerini ifade eder. Minimal Sanat bileşenlerini değiştirmez onun yerine tekrarlar kullanan birkaç parça üretir. Başlangıçta tekrarlanan an minimalist müziğin en çarpıcı özelliğidir

İngiliz Michael Nyman ve Scratch Orkestrası, Cornelius Cardew  Minimalizm ve Avrupa'nın en önemli temsilcileridir. Minimalist müziği bilenler. Nyman ve Cam' ın  önemli ölçüde tekrarlanan an etkisinde ciddi müzik ile popüler bir tendential füzyon kullandıkları konusunda birleşirler. Minimalizm, tekrarın popüler anlamında inartificiality bir yaklaşım anlamına gelmez, ama daha ziyade görsel bir ritim ya da belirli hareket modellerini oluşturur.

Tekrarlama ya bir tam tanımlanmış planına göre veya tesadüfen desenler oluşturur. Birinci yol, genellikle matematiksel ve mantıksal süreçler istihdam anlamına gelir,   ikinci yol rastgele bir süreci, nihai sonucu doğrudan öngörülebilir değil iken, sanatçının tamamen farkında olduğu bir ortamda gerçekleşir.