Neşet Ertaş 1938 senesinde Kırşehir Çiçekdağı'nda doğmuştur. Babası saz üstadı/ustası Muharrem Ertaş, annesi Döne Hanımdır. Ertaş, ilkokul yıllarında ilk olarak keman, daha sonra bağlama çalmayı öğrendi. Babası Muharrem Ertaş ile birlikte yörenin yerel eğlencelerinde, düğünlerde saz çalıp, eşliğinde türküler söylemeye başladı.

Ertaş, etkilendiği tek kişinin babası Muharrem Ertaş olduğunu hemen hemen her söyleşisinde belirtir. Kendi ifadesi ile şu şekilde beyan eder; "Babamla ben aynı ruhun insanlarıyız. " Neşet Ertaş, 1950'li yılların son döneminde İstanbul'a gelerek ilk plağını "Neden Garip Garip Ötersin Bülbül" adı ile babası Muharrem Ertaş'ın sahibi olduğu ve o'na ait bir türkü ile çıkardı. Halk tarafından çok beğenilen bu plağı diğer plaklar, kasetler ve halk konserleri takip etmiştir. Yıllar sonra Neşet Ertaş Ankara'ya yerleşir. Burada yaşadığı sağlık sorunları yüzünden kardeşinin daveti üzerine Almanya'ya gitmeyi uygun görür. Çocuklarının eğitimi ve sanatsal çalışmalarından ötürü uzun bir süre Almanya'da ikamet eden Neşet Ertaş, 2000 senesinde İstanbul'da verdiği konser ile sevenlerinin karşısına yeniden çıkmış ve sahne almıştır.

Süleyman Demirel döneminde kendisine sunulan 'devlet sanatçılığı' ünvanını; "O dönem Süleyman Demirel cumhurbaşkanıydı. Devlet sanatçılığı bana teklif edildi. Ben, 'hepimiz bu devletin sanatçısıyız, ayrıca bir devlet sanatçısı sıfatı bana ayrımcılık geliyor' diyerek teklifi kabul etmedim. Ben halkın sanatçısı olarak kalırsam benim için en büyük mutluluk bu. Şimdiye kadar devletten bir kuruş almadım, bir tek TBMM tarafından üstün hizmet ödülünü kabul ettim. Onu da bu kültüre hizmet eden ecdatlarımız adına aldım. " diyerek geri çevirmiştir. Mütevazı kişiliği ile de halk'ın sevdiği isim olmayı başarmış ve gönüllerde taht kurmuştur. Unesco tarafından "yaşayan insan hazinesi" kabul edilmiş olan Neşet Ertaş, 25 Nisan 2011 tarihinde İTÜ Devlet Konservatuarı tarafından da fahri doktora ödülüne layık görülmüştür.

Usta sanatçı ve gönül adamı Neşet Ertaş, 25 Eylül 2012'de İzmir'de tedavi gördüğü hastane'de hayata gözlerini yummuştur.

Bozkır'ın Tezenesi Erdoğan Atakar'ın Ağzından

Ona bu sıfatı uygun gören isim Erdoğan Atakar'dır. Hikaye'yi birebir anlatıyor:

O yıllarda Karaköy'de, Haliç'in kıyısında bir büroda çalışırdık, Karaköy köprüsünün gözünün içine bakan bir dördüncü katta Gerilerde Haydarpaşa, Topkapı Sarayı...

Sabah büroya ilk giren emektar Grundig'in tuşuna basar, Ankara Radyosundan alınmış bir makara bant dönmeye başlar, odayı efkarlı bir ses doldururdu; Karadır bu bahtım kara! Ardından öbürleri gelirdi; Kendi edip kendi bulanlar, seher vakti çalınan yar kapıları, çıkagelen gözleri sürmeliler, yine bir laf duyup belli kırılanlar, görülmeyi görülmeyi ne güzel olan gözeler, iki baş bir yastıkta uykuyu neyleyen gözler, gelinlerin geçtiği köprüler... Sonunda; "Biter Kırşehir'in gülleri biter!" der, bitirirdi Sabahtan akşama, bittikçe başa dönülen bu bant dönüp dururdu o işhanı'nın dördüncü katında, o yıllarda, Haliç'in kıyıcığında.

Bir gün, arkadaşlarımızdan biri Unkapanında çalışan bir arkadaşından aldığı bir mektubu getirdi Yugoslavya'nın bir mapushanesinden yollanmış, plakçısına bir ricasını ileten bir mektup.  Mektubun altındaki imza Neşet Ertaş'tı. Yaşar Kemal'in bir kitabını alıp yanlış hatırlamıyorsam, Üç Anadolu Efsanesi ön sayfasına: "Bozkırın büyük tezenesine geçmiş olsun!" yazıp imzaladım: Erdoğan Atakar. Sonra da öbür arkadaşlarım imzaladılar, yani Erdal Taşçıoğlu, Ömer Köseli, Nejat Kutsal ve Hüseyin Atasoy. Yolladık kitabı Yugoslavya'nın mapus damına. Aradan bir süre geçtikten sonra Ertaştan bir mektup aldık; teşekkür edip, "İstanbul cennetinde buluşmak üzere" diye bitiriyordu

Aradan uzun bir süre geçti Ses soluk çıkmadı Ertaştan, makara bant dönüp duruyordu. Bir gün gazetelerde bir ilan çıktı; "Neşet Ertaş Çakıl gazinosunda!" Bir sepet çiçek yolladık ilk akşamında programın "Bozkırın Büyük Tezenesi, İstanbul Cennetine Hoşgeldin" yazılı bir kart iliştirdik Altında aynı imzalar: Erdoğan, Erdal, Ömer, Nejat, Hüseyin Akşam da soluğu Çakılda aldık. Geç vakit sahneye çıktı. Perde açıldığında sağ yanında bizim çiçek sepeti duruyordu. Eğildi, mikrofona, "aranızda dostlarım var, ilk türküyü onlar için okuyorum" diyerek bir uzun havaya girdi. Bizim masada herkes ayağa fırlamış, çığlık çığlığa...

Program sonunda gidip onu kuliste buldum; Ertesi gün buluşmak üzere sözleştik. Onun Çakıl'da program yaptığı o sürede sık sık gidip onu dinledim Program sonrası beraber çıkar, bir yerlerde yer içer, konuşurduk. Daha sonrada o konuşur, ben dinlerdim; Zor geçen çocukluk yılları, baba Muharrem Ertaş, Sayın Nida Tüfekçi bir seferinde: "Neşet, geç vakit sahneye çıkıyorsun, herkes sarhoş, programa bir uzun havayla girip on onbeş dakika uzun hava okuyorsun; O kafayla dinleyemiyorlar, dikkat dağılıyor, uzun havayı kısa kesip, kırık havaya geçsen daha iyi olmaz mı?" Demiştim. Cevabını hiç unutamam: "Ben bu uzun havaya girince, beş dakikada çıkamam ki!" Bir akşam eve davet etmiştim, kabul etti. Akşam gel beni stüdyodan al dedi. Tünelden çıkınca, biraz ilerde, sağda bir binanın üst katlarından birine çıktım. Kapıyı açtılar, camlı bir bölgenin arkasında son türküyü okuyordu: Haydar, Haydar(Yanlış anlaşılmasın, hani şu melanet hırkasını giyen Haydar)çıktı geldi, "bunu niye söylüyorsun? diye söylendim. " Kırk plaklık (aklımda yanlış kalmadıysa) bir anlaşmam var. Napıyım? Dedi. Onun arabası da benimki de o zamanlar evlendirme dairesi olan yapının karşısındaki parktaydı.

O yıllar onun burunlu, benim de burunsuz birer Volkswagenimiz vardı. Onun arabasını ben kullanarak, eve geldik Hazırlanmış masaya kafasını koydu, koyuş o koyuş. Ben de tuttum, onun bandını koyup bant çalara, kadehimi doldurdum. Son türküye gelmiştik, kafasını kaldırdı: Ben bunu da mı okumuşum? Diye sordu. Biter Kırşehirin gülleri biter kalktı, bir güzel oynadı. Bir iki lokma aldı mı almadı mı masadan kalkıp, geçtik oturduk. Vakit gece yarısını çoktan geçmişti. Aldı sazı eline ben şelfe lafını o günlerden 15-20 yıl sonra duydum sanırım tezenesiz o güne kadar duymadığım mistik, dini havalar çalıp söyledi, usul usul... Sonra da sazı odanın duvarına asıp, binip arabasına gitti. (İki gün sonra geri götürdüm sazı elbette) O program, Çakıldaki program bitince, Ertaş İstanbul'dan gitti;bir daha da görüşmedik...

Mütevazı Kişiliği

Hiçbir zaman ben demeyen bir karakteri vardı. Devlet sanatçılığını kabul etmemesi, ayrımcılık olarak görmesi onun mütevazılığını ve karakterini ortaya koymaya yeterli oldu. Nil Karaibrahimgil'in: " Neşet Ertaş'ı tanımıyorum, dinlemedim. " Sözlerinden sonra: Biz yaşlı adamız, kızımız henüz genç dinlemeyebilir, duymamış olabilir bu normal, bunda yanlış bir şey yok diyerek mütevazı kişiliğinden ödün vermemiştir. Bu açıklamalar sonrası Nil Karaibrahimgil'in özrü gecikmemiştir. Hem kişiliğini hem sanatını fazlasıyla takdir ettiğim ve sevdiğim Neşet Ertaş'ın babası ile keyifli atışmasını da sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bunun yanı sıra sizlere sunacağım birçok video Neşet Ertaş'ın belgesel niteliğindeki görüntülerini içeriyor ve konserlerinden bazı görüntüleri de paylaşacağım. Özellikle Can Dündar'ın hazırladığı sunumu muhakkak izleyiniz.

Neşet Ertaş'ın Kendi Kaleminden Hayatı

Bin dokuz yüz otuz sekiz cihana

Kırtıllar köyünde geldin dediler

Babama muharrem, anama döne

Dediysen atayı bildin dediler

Dizinde sızıydı anamın derdi

Tokacı saz yaptı elime verdi

Yeni bitirmiştim üç ile dördü

Baban gibi sazcı oldun dediler

O zaman babamdan öğrendim sazı

Engin gönül ile hakka niyazı

O yaşımda yaktı bir ahu gözü

Mecnun gibi çölde kaldın dediler

Zalım kader devranını dönderdi

Tuttu bizi ibikliye gönderdi

Babam saz çalarken bana zil verdi

Oynadım meydanda köçek dediler

Anam döne ibiklide ölünce

Tam beş tane öksüz yetim kalınca

Beşimiz de perişan olunca

Babamgile burdan göçek dediler

Yürüdü göçümüz tefleğe doğru

Bu hali görenin yanıyor bağrı

Üç aylık çoçuğun çekilmez kahrı

Bunlara bir ana bulun dediler

Yozgatın Kırıksoku Köyüne vardık

Bize ana yok mu diyerek sorduk

Adı arzu dediler bir ana bulduk

İşte bu anadır buldun dediler

En küçük kardaşı kayıp eyledik

Onun için gizli gizli ağladık

Üstelik babamı asker eyledik

Yine öksüz yetim kaldın dediler

Zalım kader tebdilimi şaşırttı

Heybe verdi dalımıza devşirtti

Yardım etti Yerköyüne göçürttü

Biraz da burada kalın dediler

Yerköyden Kırıkkaleye geldik

Babam saz çalarken biz çümbüş aldık

Kırşehire varınca kemanı çaldık

Aferin arkadaş çaldın dediler

Yarin aşkı ile arttı hep derdim

Babamı bir yere dünür gönderdim

Başlık çok istemişler haberin aldım

İstemiyor yarin seni dediler

Kırşehirde yedi sene kalınca

Düğün düzgün hepsi bize gelince

Burada herkese yer daralınca

Ankaraya gider yolun dediler

Ankarada (sünnetçi) Veysel Ustayı buldum

Epeyce eğleştim, evinde kaldım

Yüz lirayı verip bir yatak aldım

Etti isen böyle buldun dediler

Bir ev kiraladım münasip yerde

Kaldı kavim kardaş hep Kırşehir'de

Bu aşk hançerini vurdu derinde

Çaresini bulmazsan öldün dediler

Yarin aşkı ile döndüm şaşkına

Arada içerdim yarin aşkına

Canan acımaz mı garip dostuna

Bunu da içeriye alın dediler

Albümleri

1988 Gönül Ne Gezersin Seyran Yerinde

1988 Kendim Ettim Kendim Buldum

1988 Kibar Kız

1989 Hapishanelere Güneş Doğmuyor

1989 Sazlı Sözlü Oyun Havaları

1990 Gel Gayri Gel

1992 Türküler Yolcu

1992 Gitme Leylam

1993 Kova Kova İndirdiler Yazıya

1995 Seçmeler 2

1995 Seçmeler 3

1995 Seher Vakti

1995   Altın Ezgiler 3

1996 - Polis Lojmanları

1997   Benim Yurdum

1998   Gönül Yarası

1999    Zülüf Dökülmüş Yüze

1999    Gönül Dağı

1999    Muhur Gözlüm

1999    Zahidem

1999    Neredesin Sen

1999    Gönül Dağı