Almanca zor bir dil olarak bilinir. Dil, Germen grubundan Hint-Avrupa dili olup Doğu Orta ve Doğu Avrupa'da konuşulur.  Dil, geniş anlamıyla ayrı bölgelerde konuşulan hoch deutsch ve general deutsch ağızlarıyla, ortak dili oluşturur; dar anlamıyla yalnız ortak dili belirtir.

Yüksek alman lehçelerinin alanı Almanya'yı, Avusturya'yı ve İtalya'nın kuzey bölgesini, İsviçre'nin alman kantonlarını, Lüksemburg'u, Belçika'nın bir bölümünü kapsar. Aşağı alman lehçeleri, Hollanda sınırlarını aşar, Felemenkçe ve Friesland lehçesinin alanıyla bütünleşir. Hoch Deutsch yani yüksek almanca, bir Avusturya-Bavyera grubunu, bir alman grubunu ve bir de Frank grubunu kapsar.

Aşağı almanca ise bir tek gruptan meydana geldiği bilinir. Almanlar kitle halinde sürüldüğünden, bugün alman lehçelerinin alanı Oder-Neisse hattını ve Bohemya ile sınırlıdır. Almanca Alman Cumhuriyeti'nin ve Avusturya'nın resmi dili. İsviçre ve Lüksemburg'un ise resmi dillerinden olup ayrıca en çok konuşulanıdır.

Fransa'nın bazı kesimlerinde, yönetim ve adliye ile işlemlerde Almanca kullanılır. Alman lehçeleri Roma imparatorluğunun yıkılışından sonra germen topluluklarının göçleri sonucunda ortaya çıkmıştır; emperyalist güçlerin ortaya çıkmasıyla doğuya doğru yayılma göstermiştir, batı Avrupa'da ise  tam tersine az konuşulmaya başlanmıştır.

Yazı olarak isim çekiminde dört hal sürdürür, ama ön takıların kullanım şekli farklılaşmıştır. İlk zamanlarda yalnız haber ve dilek kiplerinin şimdiki ve geçmiş zamanlarıyla şimdiki emir kipinden ibaret olan fiil sistemi, geleceği, bitmişlik belirten geçmişi, hikâye geçmişini, gelecekte geçmiş zamanı gösteren bileşik biçimlerle werden yardımcı fiiliyle yapılan bir edilgen biçimi geliştirir.

İsim çekimlerindeki eski karmaşıklık, bugün de isimlerin tekil ve çoğul karşıtlıklarında, -en'li, -er'li çoğullar, hal eki taşıyan bir tanım edatından sonra gelip gelmemesine göre, iki biçim dizisi olan tamlama sıfatının çekiminde kendini gösterir. Modern anlamda dil, geçmiş zamanlarını son ek kullanmadan kökteki sesliyi değiştirerek kuran ve -enli bir ortaçları bulunan ‘'kuvvetli'' fiillerle, geçmiş zamanlarında -le son ekini alan ve-ili bir ortaçları bulunan fiiller arasındaki ayrımı sürdürür.

Almanca, bağımsız tümcelerle bağımlı cümleciği birbirinden çok belirli bir biçimde farklılaştırır:Fiil bağımsız Tümcede ilk ögenin hemen sonrasında gelir; bağımlı tümlecikde ise bağlaç olur ve ilk ögeden mümkün olduğu kadar uzakta bulunur.