Müzikte seslerin, çeşitli biçimlerde tablolara aktarılması yöntemine müzik ressamlığı adı verilmektedir. Genel anlamı ile romantik dönemde ortaya çıkmış program müziği ve karakter parçası arasında bir kavramdır.

Müzik ressamlığı, nesnel (dışa dönük) ve öznel ( içe dönük) olarak iki biçimde uygulanabilmektedir.  Nesnel olarak uygulanma biçiminde, ses bileşenleri yardımı ile doğa olaylarının betimlemesinin yapılması biçimidir. Öznel uygulanma biçiminde ise, bestecinin belirli bir konu üzerinde müziğe yansıttığı duygu ve düşüncelerinin resim çizilerek anlatılmasıdır. Müzik resminde kullanılan ana yapı resim ile müzik arasındaki ilişkilendirmedir. Örneğin; gök gürültüsü, kuş sesleri, ağlama, gibi doğal olarak üretilen seslerin taklit edilme biçimleri bu kavramın içerisindedir.

Müziğin soyut bir sanat biçimi olmasına karşın resim somut bir sanattır. Müzik resminde de bir nevi soyut sanat formunu somut sanata dönüştürme olgusu vardır. Müzikte bulunan zıtlıklar yani farklı enstrüman ya da enstrüman gruplarının çatışması şekli, resimde kontrast olarak zıt renklerin kullanılması ile tasvip edilmektedir. Müzikte minör tonlar hüznü anlatmakta kullanılırken, resimde, hüznün rengi mor olarak karşımıza çıkmaktadır.

Burada ki en hassas nokta müziğin resmini yapacak kişinin, müziğin içeriğini çok iyi kavraması ve müziğin derinliklerine inmesini bilmesidir. Aksi takdirde müziğin duygusu ile örtüşmeyen bir tablo ile karşılaşabilirsiniz. Müziğin resmi disiplinler arası ilişkinin soyut ve somut alanlarının birbirine dönüştürülmesinin en güzel örneklerindendir. Robert Schumann' ve Franz Liszt' in bu konudaki örnek eserleri bugün çoğu kişiye ilham olmaya devam etmektedir.

Günümüzde terapilerde de kullanılan müzik ressamlığı çoğu üniversitede araştırma konusu olarak ele alınmakta ve ders olarak verilmektedir.