Anne yoksunluğu 2 türlüdür. Birincisi uzun süreli anne yoksunluğu, ikinci ise kısa süreli anne yoksunluğudur.

Kısa süreli anne yoksunluğu, doğumdan 6 ila 8 ay sonra ve 18 yaşına kadar geçen zaman içerisinde en az 1 ay annelerinden yada ailelerinden ayrı kalan çocuk ve gençlerde görülür. Bu çocuklar tepkilerini uzun süren ağlama nöbetleri, yemek yemeye karşı çıkma, konuşmak istememe olarak ortaya koyarlar. Ayrılığın devam etmesi durumunda 2-3 hafta sonra bu tepkiler yerini durgunluk, ishal, kilo kaybı ile depresyona bırakır. 2-3 ay içinde çocuğun duygusal yaşamı çöküntüye uğramaktadır. Çocuk tüm canlılarla iletişimini keser ve kendi içine kapanır. Eğer çocuk annesi ya da onun yerini alan kişi tarafından ilgi, sevgi görürse hastalığın iyileşmesi hızlanmaktadır.

Uzun süreli anne yoksunluğu ise, annelerinden yada ailelerinden ayrılan, uzun süre başkalarının yanında, yetiştirme yurdunda kalan çocuklarda görülür. Bir çocukta bu hastalığın olduğunu belirleyen etken yalancı zeka geriliğidir. Bu çocuklar 4-5 yaşına kadar anne yada anne yerine koydukları insana kavuştuklarında, zeka gelişimleri normale dönüşmektedir. Eğer geç kalınırsa bu zeka geriliği kalıcı olmaktadır. Bu çocukların bedensel gelişimi yaşıtlarının altındadır. Olaylara karşı tepkileri yavaş ve zor olmaktadır. Canlı yada cansız varlıklarla iletişimleri azdır.

Bazı çocuklar dış dünyayla tamamen bağlantısızdır. Bu çocuklarda parmak emme, baş sallama, aynı hareketleri tekrar etme gibi davranışlar görülür.